Desperate Receptionist

Ένας ύμνος στο μεγαλείο του ανθρώπινου μυαλού...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Jaws (Στα σαγόνια του καρχαρία)

Καλοκαίρι στην Ελληνική επαρχία...

Μυρωδιές και ήχοι σφιχτά δεμένοι με την αίσθηση της ραστώνης και των διακοπών.

Τζιτζίκια (πολλά).
Οικογένειες (πολλές) με παιδιά, που μπορούν να κάνουν όλα όσα απαγορεύεται να κάνουν στο σπίτι τον υπόλοιπο χρόνο, 
Τουρίστες (Γερμανοί πολλοί...), που προσπαθούν να εγκλιματιστούν στο σκηνικό και να χωρέσουν κι αυτοί στο κάδρο που λέγεται Ελληνικό καλοκαίρι.

Μα ο Βασιλιάς (τουλάχιστον σε τούτη την γωνιά της πατρίδας μας) είναι πάντα ο εκάστοτε περιπλανόμενος μικροπωλητής. 
Ο άνθρωπος που θα περάσει έξω απ' την πόρτα σου, με ένα φορτηγάκι που καταρρίπτει τον αστικό μύθο των ΚΤΕΟ και της δύναμης που αυτά έχουν, και θα σου ξεκαθαρίσει, με ένα αμφιβόλου ποιότητας αλλά πολλών Watt ηχείο, από χιλιόμετρα μακρυά για το είδος των προϊόντων που με τόση τάξη κουβαλάει στην καρότσα μαζί με τα παιδιά του.

Αυτό το ρομαντικό είδος εμπορίου σίγουρα έχει εξαφανιστεί από της χώρες προέλευσης των επισκεπτών μας, μιας και παρακολουθούν το γεγονός με περιέργεια και ενδιαφέρον όταν συμβαίνει.

Κάποιοι από αυτούς όμως, ούτε τον λογικό συνειρμό δεν καταφέρνουν να κάνουν:
Αν εσείς βρισκόσασταν σε μια χώρα της οποίας την τοπική γλώσσα δεν γνωρίζετε και βλέπατε ένα φορτηγάκι γεμάτο πιθάρια, φυτά με/ή κοπριά για τον κήπο, χαρτιά υγείας, καρπούζια κοκ και τον τύπο που το οδηγάει να φωνάζει κάτι ακατάληπτα για εσάς, τί θα σκεφτόσασταν ότι λέει; 
Λογικά ότι πουλάει πιθάρια, φυτά με/ή κοπριά για τον κήπο, χαρτιά υγείας, καρπούζια κοκ.

Λοιπόν, σε ένα τετοιο πέρασμα μπροστά από το ξενοδοχείο μας (το προϊόν προς πώληση δεν νομίζω να σας ενδιαφέρει γιατί μου διαφεύγει, νομίζω ότι ήταν φυτά με/ή κοπριά για τον κήπο) κατεβαίνει από το δωμάτιο νεαρό ζευγάρι Γερμανών με έκδηλη την ανησυχία στα πρόσωπά τους:
"Γεια σας"
"Γεια σας"
"Ήμασταν στο δωμάτιο και ακούσαμε κάποιον που πέρασε απ' τον δρόμο να φωνάζει κάτι"
"Μάλιστα, συνέβει"
"Τί φώναζε αλήθεια;"
"Ότι πουλάει λουλούδια" (την κοπριά δεν την ανέφερα αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα αγόράζαν)
"Αχ νομίσαμε ότι ήταν κάποια έκτακτη ανακοίνωση για εμφάνιση καρχαρία στην θάλασσα"
...
...
...
...
Έστω να δεχτώ ότι δεν είχαν οπτική επαφή με τον πλανόδιο και απλά ακούσαν την ηχορρύπανση που αυτός προκαλούσε.
Να δεχτώ ακόμη την πιθανότητα εμφάνισης λευκού καρχαρία στα βάθους 2 μέτρων νερά της παραλίας μας.

Άραγε μια τέτοιας σοβαρότητας ανακοίνωση δεν θα γινόταν τουλάχιστον και στα Αγγλικά;


Αλλά, το βασικότερο... 


Σε ποιά χώρα του κόσμου, γ@μω την πουτ@ν@ μου, θα "έντυναν" οι αρχές μια τέτοια ανακοίνωση με μουσική υπόκρουση Καζαντζίδη ή Μάκη Χριστοδουλόπουλο;;;

Εκτός κι αν παίζει το σενάριο του λιμενικού που αφού έχει ενημερώσει τους λουόμενους στην παραλία για τον κίνδυνο που κρύβουν τα γαλάζια νερά (!!!) βρίσκει τον μελαχρινό βιοπαλαιστή και του λέει:
"Πας προς τα πέρα; Ε, όπως περνάς πες ότι έχει καρχαρίες σήμερα να μην έρθουν για μπάνιο".
...Τότε, πάσο...

 

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Η Δύναμη της Επικοινωνίας

Γειά σας φίλοι και φίλες,

Το θέμα μας σήμερα είναι η επικοινωνία...

Η επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων...
Μεταξύ ενός Βέλγου (...) που θέλει να πάει διακοπές και του Έλληνα receptionist του ξενοδοχείου που τον ενδιαφέρει να επισκεφτεί...

Και οι δυο μιλάνε και γράφουν την Αγγλική γλώσσα αρκετά καλά.

Και οι δυο έχουν στα χέρια τους το εργαλείο που λέγεται ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, που εγγυάται αμεσότητα και ταχύτητα στην επικοινωνία.

Αρκούν άραγε αυτοί οι παράγοντες για να επιτευχθεί η προσδοκούμενη συνεννόηση;
Τις πιο πολλές φορές θα έλεγα πως ναι, αλλά όχι τώρα.

Όχι με τον συγκεκριμένο "συνομιλητή".
 
Αυτήν την φορά η ανάρτηση θα έχει άλλο ύφος.
Θα την εμπλουτίσω με στοιχεία (αντίγραφα της αλληλογραφίας που ανταλλάξαμε) για να σας αποδείξω πως δεν υπερβάλλω ούτε ότι τα κατεβάζω απ' το κεφάλι μου. (Όχι ότι κάποια από τις έως τώρα αναρτήσεις ήταν φανταστική, αλλά αφού υπάρχουν οι αποδείξεις είπα να σας τις παραθέσω).
Φυσικά τα στοιχεία του πελάτη αλλά και τα δικά μας έχουν διαγραφεί για την αρχή της ανωνυμίας που χαρακτηρίζει αυτό το ιστολόγιο. 

Το αρχικό μήνυμα θα έλεγα συνηθισμένο. 





 Η απάντησή μας, θεωρώ, όσο πιό περιεκτική και ξεκάθαρη.





 Τιμή δωματίου με πρωινό... ΟΚ, ρώτησε για "per person" τιμή θα μου πείτε αλλά κι εγώ του τονίζω το "room price".

Η συνέχεια λοιπόν...


Πάντως το πρωινό φένεται να το κατάλαβε...
Η απάντησή μας λοιπόν:



Η παρεξήγηση θα έπρεπε να τελειώσει κάπου εδώ ε;
Όμως, ο καλλιτέχνης επιμένει να βομβαρδίζει...

 

...
...
...
Λοιπόν, μετά από αυτήν την αποθέωση ηλεκτρονικού διαλόγου,  ο συγκεκριμένος τύπος θεώρησε πολύ καλή την τιμή των 35,00 ευρώ (φυσικά και είναι καλή) και έκανε κράτηση μέσω του online booking του ξενοδοχείου μας για 9 ημέρες.
Το ότι τον χρέωσε για 40,00 ευρώ την ημέρα αντί 35,00 δεν φένεται να του έκανε και τόση εντύπωση. Για να μην πούμε και για την προκαταβολή που έδωσε...

Το τελικό μας μήνυμα λοιπόν έπρεπε να συνταχθεί με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις...

 
 

Το "Looking forward to welcome you again" μετά από όλα αυτά φυσικά και αποτελεί ξερή τυπικότητα.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Marlboro

Αφού στην βράση κολλάει το σίδερο συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο post για σήμερα.

Πρωταγωνίστρια μία από τις κυρίες των 55+ που μνημόνευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία αυτήν την φορά κινήθηκε σε άλλο πεδίο δόξας - πιό τυπικό και χαρακτηριστικό για την προέλευσή της (Βέλγιο).

Λίγο πριν την έξοδό τους για βραδυνό με πλησιάζουν στην reception και η μία από αυτές, εκείνη με την πιό χαρακτηριστική Βέλγικη προφορά και φυσιογνωμία, με ρωτάει:

"Μπορώ να κάνω μια ερώτηση; (...) Ξέρω ότι υπάρχουν τριών ειδών Marlboro. Ποιά να αγοράσω για τον σύζυγό μου (ξέρετε, αυτόν απ' το skype);"
...
Με την υπομονή που χαρακτηρίζει μόνο τους πιό ευσυνείδητους υπαλλήλους ψυχιατρικής κλινικής, της απαντώ πως δυστυχώς δεν γνωρίζω τον σύζυγό της τόσο καλά ώστε να ξέρω ποιά τσιγάρα θα του άρεσαν περισσότερο.
"Τί τσιγάρα καπνίζει;" την ρωτάω μήπως και την βοηθήσω.
"Marlboro, τα κανονικά" μου απαντάει με μια νιρβάνα στο βλέμμα.
...
...
"Γιατί δεν του αγοράζετε Marlboro κανονικά; Θα ήταν μια ωραία έκπληξη και πιστεύω πως θα του αρέσουν αφού αυτή είναι η μάρκα του."
"Αυτό θα κάνω. Ευχαριστώ."
"Καλό δείπνο να έχετε" (μόλις καταστρέψατε το δικό μου).

Password

Τώρα που έπιασα δουλειά θα σας τα δώσω μαζεμένα.

Λοιπόν, το θέμα μας αυτή την φορά έχει να κάνει με την εξοικείωση των λίγο μεγαλύτερων ηλικιακά με τις νέες τεχνολογίες και τις προσφερόμενες από αυτές υπηρεσίες.
Και αν στην χώρα μας οι των 55+ αποφεύγουν τα πολλά πολλά (κι εδώ που τα λέμε ίσως να κάνουν και καλά αφού αν περπατάς σε άγνωστα μονοπάτια και δεν τό 'χεις μπορεί και να εκτεθείς), οι συνομήλικοί τους Βορειο-δυτικο-ευρωπαίοι, έχοντας γνωρίσει νωρίτερα από εμάς όλα αυτά τα σύγχρονα θαύματα, έχουν την απαραίτητη οικειότητα... ή νομίζουν πως την έχουν.

Δύο κυρίες από το Βέλγιο (...) και από την εν λόγω ηλικιακή ομάδα, εφοδιασμένες με laptop (το οποίο φυλάνε σε ένα απίστευτο καρω-εμπριμέ κάλυμμα) κατεβαίνουν στο lobby μετά από το πρώτο τους πρωινό κοντά μας και προσπαθούν να μιλήσουν μέσω skype στους ευτυχείς συζύγους.
Προφανέστατα όμως οι γνώσεις τους περί internet και networks περιορίζονται στο double click στο μπλε εικονίδιο με το S που κάποιος φόρτωσε στο desktop και μετά στην επιλογή "video call" αφού επιλέξουν το όνομα του συζύγου.
Από πού προκύπτει τόση σιγουριά; Μα από την συζήτηση που ακολούθησε τις αποτυχημένες προσπάθειές τους να συνδεθούν:

"Γεια σας"
"Γεια σας"
"Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση; (οι Βέλγοι πάντα έτσι ξεκινάν την ερώτησή τους). Στην Ελλάδα χρειάζεται κάποιος κωδικός για να συνδεθούμε στο skype;"
"Δεν χρειάζεται κωδικός για το skype αλλά για να συνδεθείτε με το internet μέσω του network του ξενοδοχείου."
"Μα δεν θέλουμε να συνδεθούμε στο internet, στο skype θέλουμε να συνδεθούμε!"
...
...
... Please don't hung up until you listen the busy tone...  

Happy hour

Πόσος καιρός πάει που τα είπαμε τελευταία φορά αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες...
Ελπίζω να μην απογοητευτήκατε τόσο από την αναμονή και να σας αποζημιώσω λιγάκι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι άλλες προτεραιότητες υπήρχαν στην ζωή όλων μας τους τελευταίους μήνες.

Πρώτα απ' όλα φυσικά η αγωνία για το μέλλον της χώρας μας η οποία, ευτυχώς, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, είχε αίσιο τέλος για όλους τους υπόλοιπους εκτός από εκείνους που ψήφισαν... Μαζί με τους ανά τον κόσμο τραπεζίτες, την Άνγκελα και το παρεάκι στις Βρυξέλλες, ανάσαναν με ανακούφιση και οι θαρραλέοι τουρίστες, που πήραν το ρίσκο να μας επισκεφθούν με τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν σε δυσάρεστες καταστάσεις, χωρίς χρήματα και φαγητό (όχι ότι τώρα έχουν λεφτά ή ότι τρώνε εδώ που έρχονται), σε μια χώρα με πρωθυπουργό τον τρελο-Άλεξ και τους ρακένδυτους ντόπιους να τους κυνηγάνε για να πάρουν τα όργανά τους ώστε να τα πουλήσουν και να "πληρώσουνμισθούςκαισυντάξεις" (από δω και μπρός νομίζω πως πρέπει να αποτελούν μία λέξη).   

Μετά είχαμε την παραλίγο επανάληψη του έπους του Καραγκούνη (άπαιχτο tweet στον αγώνα με την Τσεχία "ο Καραγκούνης είναι ο μόναδικός παίχτης που χτυπάει στο κεφάλι και σηκώνεται κουτσαίνοντας"). Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε την υπέρβαση απέναντι στους αντιπαθητικούς αλλά έπρεπε να υποστούμε και την εικόνα της Μέρκελ να πανηγυρίζει με εκείνο το ταγεράκι, το σχεδιασμένο από Ανατολικογερμανούς για Ανατολικογερμανούς...

Κι έτσι όλα κι όλοι επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Έτσι και στο ξενοδοχείο μας... Οι τουρίστες ξανάρχισαν τις ανοησίες τους κι εγώ θα ξαναρχίσω να τους κάνω ρόμπα!
Πάμε λοιπόν...

Happy hour. Ανά τον κόσμο τα μπαρ χρησιμοποιούν το κολπάκι αυτό για να προσελκύσουν πελάτες τις ώρες που παρατηρείται έτσι μια πτώση στην κίνηση. Το έχουμε υιοθετήσει λοιπόν και στο δικό μας μπαράκι αλλά το περιορίζουμε μόνο για τα εξωτικά μας cocktails προσφέροντας δύο στην τιμή του ενός. 
Απλή δεν φαίνεται η προσφορά μας;
 Παραγγέλνεις 2 πληρώνεις 1.
Ούτε ψιλά γράμματα, ούτε παγίδες για τον αφελή πελάτη, ούτε κρυφοί όροι.
Αυτά για τους υπόλοιπους. Η κυρία εκ Βελγίου ορμώμενη (τί διάολο πίνουν εκεί πέρα) θεώρησε σωστό να τα ξεκαθαρίσει περισσότερο για χάρη και της παρέας της (άλλες δύο Βελγίδες). 

Η ερώτησή της λοιπόν ήταν αν τα δύο ποτά πρέπει να τα πιει το ίδιο άτομο για να ισχύσει η προσφορά ή αν μπορούν να τα πιουν δύο άτομα...
Μετά από την εξήγησή μας ότι θα ήταν πρακτικά δύσκολο να γυρνάμε στα τραπέζια για να ελέγχουμε τί πίνει ποιός και να χρεώνουμε ανάλογα, οπότε ναι, μπορούν δύο άτομα να πιουν δύο cocktails και να πληρώσουν το ένα, αφήνει ικανοποιημένη τις άλλες δύο να παραγγείλουν. 
Μόλις όμως εκείνες παραγγέλνουν τα cocktails που διάλεξαν (διαφορετικό η κάθε μια), πετάγεται πάλι η διαπραγματευτής (που δεν έχει παραγγείλει ούτε σκοπεύει να πιει cocktail) και με την σιγουριά του ειδήμονα λέει:
"Όχι πρέπει να παραγγείλετε το ίδιο για να πληρώσετε ένα αντί για δύο!"
Και ο μπαρμαν με τα νεύρα τσατάλια:
"Μπορείς να μην μιλάς και να μας αφήσεις να κάνουμε την δουλειά μας;"  

Γειά μας...   


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Φύλαξη Αποσκευών

Μετά από χρόνια κοπιώδους προσπάθειας για την όσο το δυνατό καλλίτερη εξυπηρέτηση των επισκεπτών μας έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα σεβαστό αριθμό φίλων, πια, οι οποίοι επιστρέφουν στο φιλόξενο ξενοδοχείο μας κάθε χρόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.

Αρκετοί από αυτούς, σε κάποια ανέλπιστη κρίση ευφυίας, σκέφτηκαν πως είναι πολύ πρακτικό να αφήνουν κάποια βαλίτσα με τα καλοκαιρινά τους (ξέρετε, πετσέτες, σαγιονάρες, βατραχοπέδιλα κλπ) σε εμάς αφού έτσι κι αλλιώς πάλι εδώ θα επιστρέψουν και στην χώρα τους σίγουρα δεν πρόκειται να τα χρειαστούν.
Εμείς, ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους, δημιουργήσαμε έναν αποθηκευτικό χώρο ειδικά για τον σκοπό αυτόν.

Ένας λοιπόν από αυτούς, επιστρέφοντας και φέτος το καλοκαίρι στο αγαπημένο του μέρος και μετά τις απαραίτητες μπυρίτσες για να εγκλιματιστεί, μου ζητάει την βαλίτσα που του φυλάξαμε.
Ψάχνοντας όμως δεν κατάφερα να βρω κάποια με το όνομα το δικό του ή της γυναίκας του, κάποιο σημάδι τέλος πάντων που να δείχνει αυτόν σαν ιδιοκτήτη.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο μπαρ του εξηγώ πως δεν βρίσκω κάτι και τον ξεβολεύω ώστε να έρθει να κοιτάξει ο ίδιος.
Μπαίνοντας στον χώρο αναγνώρισε αμέσως τα πράγματά του και τα πήρε απ'το ράφι. 
"Τι διάολο" σκέφτηκα "τόσο στραβός είμαι και δεν τα είδα" και έτσι για να μου φύγει η αμφιβολία του ζητάω να τσεκάρω την ετικέτα η οποία γράφει:

Ξενοδοχείο "xxxxx"
Πόλη "xxxxx"
Χώρα "Greece" 

Με συγκαταβατικό ύφος και με την ήρεμη φωνή ανθρώπου που έχει πια παραιτηθεί του εξηγώ εκεί, στο ημίφως της αφιλόξενης αποθήκης, ότι το μέρος που βρίσκεται η βαλίτσα το γνωρίζουμε από την στιγμή που την άφησε. Τον ιδιοκτήτη της όμως δεν θα μπορούσαμε να τον ξέρουμε.

Και για να προλάβω όσους σπεύσουν να τον δικαιολογήσουν πως δήθεν είχε ξεμείνει η ετικέτα στην βαλίτσα από το ταξίδι, ο ίδιος μου απολογήθηκε πως την έγραψε πριν μας την παραδώσει και από συνήθεια έγραψε ότι γράφει στο αεροδρόμιο για την περίπτωση απώλειας.  

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Χαλάρωση και TV...

Μέρες σαν κι αυτές, όταν η μοναξιά τυλίγει το ξενοδοχείο και οι πελάτες μας εξαφανίζονται στα δωμάτια τους ή σε ταβέρνες και καφενεία ψάχνοντας το γραφικό και το γνήσιο, οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά. Είναι οι μέρες που σωριαζόμαστε μπροστά στην τηλεόραση χαζεύοντας ότι να 'ναι μιας και πρέπει να είμαστε παρόντες έστω και χωρίς αντικείμενο.

Μέρες σαν κι αυτές ακόμα και ένας τουρίστας αν κυκλοφορεί στους κοινόχρηστους χώρους, να το ξέρετε ότι αυτός πιθανόν να είναι και ο πιό επικίνδυνος. Μας βλέπει χαλαρούς και εύκολους σαν στόχους, με τις άμυνές μας ευάλωτες μετά από τόσους μήνες ανηλεούς μάχης με την χαζομάρα.

Χθες λοιπόν, θέλοντας να αποφύγουμε τα δελτία ειδήσεων (μέρες πού 'ναι) μαζί με τον συνάδελφο έχουμε καταλήξει να κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε κάποιο CSI - Miami, ΝΥ, LA, Las Vegas, Missisippi, Atlanta θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος μιας και η πλοκή είναι γνωστή δεν δίνουμε την απαραίτητη προσοχή στον τουρίστα που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί. Κι εκείνος φυσικά δεν άφησε την ευκαιρία:

"Τι είναι αυτό που βλέπετε;" ρωτάει και βλέποντας πως έχει την προσοχή μας έστω και για μερικά δευτερόλεπτα πετυχαίνει τον αιφνιδιασμό "Α, το Star Trek" μονολογεί και απομακρύνεται έχοντας πετύχει περηφανή νίκη μιας και οι δυο μας δεν καταφέρνουμε να αρθρώσουμε μιλιά από την παγωμάρα...  

Ε ρε και νά ρθει ο Οκτώβρης ήττες που θα μετρήσουμε...