Καθώς είμαστε ένα μικρό και φιλήσυχο ξενοδοχείο, οι πελάτες μας απολαμβάνουν μια χαλαρή ατμόσφαιρα σε διάφορους τομείς της λειτουργίας του. Ένας από αυτούς έχει να κάνει με τα κλειδιά των δωματίων. Όποιος δεν θέλει να το κρατάει μαζί το αφήνει σε ένα χώρο μαζί με τα υπόλοιπα και από κει το παίρνει όταν επιστρέφει.
   
Ζευγάρι Βέλγων, που μας προτιμάει κάθε χρόνο για τις διακοπές του και έχει χτίσει την δικιά του μεγάλη παράδοση εκτόξευσης "πυραύλων" κάθε τύπου, αντιμετωπίζει καθημερινά πρόβλημα στο να βρει το κλειδί του ανάμεσα στα άλλα καθώς δεν μπορεί να διακρίνει τον αριθμό.
Τους προτείνω λοιπόν για την ευκολία τους να κολλήσουμε ένα αυτοκόλλητο ώστε να μην χρειάζεται να βλέπουν το νούμερο κάθε φορά.
Και η μνημειώδης απάντηση:
"Πολύ καλή ιδέα αλλά δεν έχουμε κάποιο αυτοκόλλητο μαζί μας. Του χρόνου θα θυμηθούμε να φέρουμε ένα..."  

Πραγματικά κάποια μέρα θα νιώθω τόσο κουρασμένος που θα βάλω τα κλάματα.

Καλώς την πρώτη!

Καθώς σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να μην δημοσιεύσω παλιότερα περιστατικά (εκτός κι αν θυμηθώ κανένα πολύ δυνατό) θα σας βάλω σιγά σιγά στο κλίμα με ό,τι πιο φρέσκο...

Ώρα πρωινού. Η Γερμανίδα που μας ήρθε χθες πλησιάζει σοβαρή και ρωτάει αν κάποια από τις μέρες υπάρχει μέλι στον μπουφέ (μικρό ξενοδοχείο είμαστε ρε παιδιά, με τα συμβόλαια που κάνουμε με τους πράκτορες δεν μας παίρνει να βγάζουμε και μέλι). Η απάντηση λοιπόν είναι αρνητική. Ως εκεί καλά θα είμασταν. Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα πιστεύω - λες και δεν ξέρουν πού να σταματήσουν την κουβέντα αυτοί οι άνθρωποι και στο τέλος εκτίθενται.
Η δικιά μου λοιπόν θεωρεί πρέπον να με ενημερώσει πως το μέλι δεν το χρειάζεται για το πρωινό της αλλά γιατί έχει διαβάσει κάπου πως γιατρεύει με επάλειψη τον έρπη (δεν ξέρω τί έρπη είχε - επιχείλιος πάντως δεν ήταν)...

Το ξεκίνημα...

Ένα μικρό ξενοδοχείο κάπου στην Ελλάδα.

Πολλοί τουρίστες - ένας ρεσεψιονίστ!

Ένας ρεσεψιονίστ που όσο προετοιμασμένος κι αν αισθάνεται για το τί θα ακούσει και τί θα δει, καθημερινά βάλλεται από ό,τι πιο απίστευτο.

Βέλγοι, Γερμανοί και Πολωνοί οι επισκέπτες του ξενοδοχείου. Ο καθένας κουβαλάει δείγματα της κουλτούρας του λαού του αλλά μαζί με αυτά είναι έτοιμος να σερβίρει και ως φυσιολογικά, παρανοϊκά σχόλια ή ερωτήματα που αφήνουν άφωνο τον καθένα που διαθέτει έστω και ψήγματα κοινής λογικής.

Από την απορία κοιτάζοντας την πανσέληνο αν το φεγγάρι είναι πάντα έτσι μεγάλο και στρογγυλό στην Ελλάδα έως το ερώτημα αν το μπουκάλι με το νερό που μόλις αγόρασε, πρέπει να το πιει όλο αμέσως ή αν μπορεί να το κρατήσει και για τις επόμενες μέρες... Τα παραδείγματα άπειρα και όσο πλήθαιναν ο φίλος μας ο ρεσεψιονίστ ήθελε να τα μοιραστεί και με άλλους. Γι' αυτό και τούτο το blog. Έχω την υπόσχεσή του πως δεν θα κρατήσει κρυφό κανένα από τα ακατέργαστα διαμάντια που απλώνονται μπροστά του.