Desperate Receptionist

Ένας ύμνος στο μεγαλείο του ανθρώπινου μυαλού...

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Καθώς είμαστε ένα μικρό και φιλήσυχο ξενοδοχείο, οι πελάτες μας απολαμβάνουν μια χαλαρή ατμόσφαιρα σε διάφορους τομείς της λειτουργίας του. Ένας από αυτούς έχει να κάνει με τα κλειδιά των δωματίων. Όποιος δεν θέλει να το κρατάει μαζί το αφήνει σε ένα χώρο μαζί με τα υπόλοιπα και από κει το παίρνει όταν επιστρέφει.
   
Ζευγάρι Βέλγων, που μας προτιμάει κάθε χρόνο για τις διακοπές του και έχει χτίσει την δικιά του μεγάλη παράδοση εκτόξευσης "πυραύλων" κάθε τύπου, αντιμετωπίζει καθημερινά πρόβλημα στο να βρει το κλειδί του ανάμεσα στα άλλα καθώς δεν μπορεί να διακρίνει τον αριθμό.
Τους προτείνω λοιπόν για την ευκολία τους να κολλήσουμε ένα αυτοκόλλητο ώστε να μην χρειάζεται να βλέπουν το νούμερο κάθε φορά.
Και η μνημειώδης απάντηση:
"Πολύ καλή ιδέα αλλά δεν έχουμε κάποιο αυτοκόλλητο μαζί μας. Του χρόνου θα θυμηθούμε να φέρουμε ένα..."  

Πραγματικά κάποια μέρα θα νιώθω τόσο κουρασμένος που θα βάλω τα κλάματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου