Φύλαξη Αποσκευών

Μετά από χρόνια κοπιώδους προσπάθειας για την όσο το δυνατό καλλίτερη εξυπηρέτηση των επισκεπτών μας έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα σεβαστό αριθμό φίλων, πια, οι οποίοι επιστρέφουν στο φιλόξενο ξενοδοχείο μας κάθε χρόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.

Αρκετοί από αυτούς, σε κάποια ανέλπιστη κρίση ευφυίας, σκέφτηκαν πως είναι πολύ πρακτικό να αφήνουν κάποια βαλίτσα με τα καλοκαιρινά τους (ξέρετε, πετσέτες, σαγιονάρες, βατραχοπέδιλα κλπ) σε εμάς αφού έτσι κι αλλιώς πάλι εδώ θα επιστρέψουν και στην χώρα τους σίγουρα δεν πρόκειται να τα χρειαστούν.

Εμείς, ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους, δημιουργήσαμε έναν αποθηκευτικό χώρο ειδικά για τον σκοπό αυτόν.

Ένας λοιπόν από αυτούς, επιστρέφοντας και φέτος το καλοκαίρι στο αγαπημένο του μέρος και μετά τις απαραίτητες μπυρίτσες για να εγκλιματιστεί, μου ζητάει την βαλίτσα που του φυλάξαμε.

Ψάχνοντας όμως δεν κατάφερα να βρω κάποια με το όνομα το δικό του ή της γυναίκας του, κάποιο σημάδι τέλος πάντων που να δείχνει αυτόν σαν ιδιοκτήτη.

Επιστρέφοντας λοιπόν στο μπαρ του εξηγώ πως δεν βρίσκω κάτι και τον ξεβολεύω ώστε να έρθει να κοιτάξει ο ίδιος.

Μπαίνοντας στον χώρο αναγνώρισε αμέσως τα πράγματά του και τα πήρε απ'το ράφι. 

"Τι διάολο" σκέφτηκα "τόσο στραβός είμαι και δεν τα είδα" και έτσι για να μου φύγει η αμφιβολία του ζητάω να τσεκάρω την ετικέτα η οποία γράφει:

Ξενοδοχείο "xxxxx"

Πόλη "xxxxx"

Χώρα "Greece" 

Με συγκαταβατικό ύφος και με την ήρεμη φωνή ανθρώπου που έχει πια παραιτηθεί του εξηγώ εκεί, στο ημίφως της αφιλόξενης αποθήκης, ότι το μέρος που βρίσκεται η βαλίτσα το γνωρίζουμε από την στιγμή που την άφησε. Τον ιδιοκτήτη της όμως δεν θα μπορούσαμε να τον ξέρουμε.

Και για να προλάβω όσους σπεύσουν να τον δικαιολογήσουν πως δήθεν είχε ξεμείνει η ετικέτα στην βαλίτσα από το ταξίδι, ο ίδιος μου απολογήθηκε πως την έγραψε πριν μας την παραδώσει και από συνήθεια έγραψε ότι γράφει στο αεροδρόμιο για την περίπτωση απώλειας.  

Χαλάρωση και TV...

Μέρες σαν κι αυτές, όταν η μοναξιά τυλίγει το ξενοδοχείο και οι πελάτες μας εξαφανίζονται στα δωμάτια τους ή σε ταβέρνες και καφενεία ψάχνοντας το γραφικό και το γνήσιο, οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά. Είναι οι μέρες που σωριαζόμαστε μπροστά στην τηλεόραση χαζεύοντας ότι να 'ναι μιας και πρέπει να είμαστε παρόντες έστω και χωρίς αντικείμενο.

Μέρες σαν κι αυτές ακόμα και ένας τουρίστας αν κυκλοφορεί στους κοινόχρηστους χώρους, να το ξέρετε ότι αυτός πιθανόν να είναι και ο πιό επικίνδυνος. Μας βλέπει χαλαρούς και εύκολους σαν στόχους, με τις άμυνές μας ευάλωτες μετά από τόσους μήνες ανηλεούς μάχης με την χαζομάρα.

Χθες λοιπόν, θέλοντας να αποφύγουμε τα δελτία ειδήσεων (μέρες πού 'ναι) μαζί με τον συνάδελφο έχουμε καταλήξει να κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε κάποιο CSI - Miami, ΝΥ, LA, Las Vegas, Missisippi, Atlanta θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος μιας και η πλοκή είναι γνωστή δεν δίνουμε την απαραίτητη προσοχή στον τουρίστα που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί. Κι εκείνος φυσικά δεν άφησε την ευκαιρία:

"Τι είναι αυτό που βλέπετε;" ρωτάει και βλέποντας πως έχει την προσοχή μας έστω και για μερικά δευτερόλεπτα πετυχαίνει τον αιφνιδιασμό "Α, το Star Trek" μονολογεί και απομακρύνεται έχοντας πετύχει περηφανή νίκη μιας και οι δυο μας δεν καταφέρνουμε να αρθρώσουμε μιλιά από την παγωμάρα...  

Ε ρε και νά ρθει ο Οκτώβρης ήττες που θα μετρήσουμε...

Blackout!

Γεια σας...

Πάει καιρός ε;

Τί να κάνω που ο Αύγουστος μας φόρτωσε τόσο πολύ με δουλειά που μπήκαν στο περιθώριο όλα τα ευχάριστα. Μπορεί και να σφυρίζαν "τορπίλες" γύρω μου και να μην τις άκουγα με τόσο τρέξιμο. Κρίμα, το ξέρω αλλά τί να κάνουμε - η δουλειά προηγείται.

Το σημερινό περιστατικό θα μπορούσα να το ξεπεράσω και να μην σας το αναφέρω καν. Αλλά είναι επαναλαμβανόμενο και αυτό με έκανε να του αφιερώσω χρόνο και χώρο εδώ. Είναι σχόλιο που ειπώθηκε από δύο διαφορετικούς τουρίστες σε διαφορετικές στιγμές. Γι' αυτό και εντυπωσιάστηκα τόσο.

Κάτι λοιπόν νωρίτερα μέσα στο καλοκαίρι με τις απεργίες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (γιατί απεργίες κάνει η ΓΕΝΟΠ όχι η ΔΕΗ) κάτι με τις καιρικές συνθήκες (υγρασία σκόνη κλπ) είχαμε κατά καιρούς κάποιες διακοπές ρεύματος.


Σκοτάδια παντού και αρχίζουν να έρχονται ένας ένας.
"Καλησπέρα. Δεν έχω ρεύμα στο δωμάτιό μου".
"Εσείς και όλη η περιοχή" εξηγώ στον καθένα για το γενικό χαρακτήρα του προβλήματος.
Γνωρίζω πως διακοπές ρεύματος συμβαίνουν σε όλα τα κράτη του κόσμου.
Γι' αυτό και εκεί τελειώνει συνήθως η κουβέντα άντε καμιά φορά να το σαχλαμαρίσουμε και λίγο.
Αυτό που δεν ξέρω είναι πώς διάολο δουλεύουν τα φώτα ασφαλείας έξω...
Και ειδικά στην Γερμανία απ' όπου και οι δυο επισκέπτες μας των οποίων η αντίδραση ήταν πανομοιότυπη σε διαφορετικές στιγμές μες στο ημίφως:

"Όμως τα φώτα ασφαλείας ανάβουν..."

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις...

Καλά τί νομίζατε;

Μήπως ότι θα σας έγραφα ιστορίες μόνο για τους επισκέπτες μας;

Ότι εμείς εδώ, ζώντας και δουλεύοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν θα κυλούσαμε; 

Ότι εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αξίζει μια έστω αναρτησούλα εδώ μέσα;

ΛΑΘΟΣ!

Κι εγώ είμαι εδώ για να σας μεταφέρω και αυτά τα περιστατικά. Όταν οι συμπεριφορές, οι ατάκες, οι μαλακίες απ' όποιον κι αν προέρχονται μπορούν να κάνουν κάποιον να γελάσει, αποκτούν αυτόματα θέση εδώ. 

Για πάμε λοιπόν και στα δικά μας...

Η παλιά σχολή στον χώρο μας είχε μια φιλοσοφία, μια άποψη ότι είναι καλό να ψυχολογείς τον πελάτη και, αν είναι δυνατόν, να του προσφέρεις αυτό που θέλει πριν καν να το ζητήσει. 

Μιλάμε για τα πάντα και όχι μόνο την αυτονόητη ποιότητα παροχής υπηρεσιών, όπου όλα είναι οργανωμένα ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες του επισκέπτη κλπ κλπ. Θα δείτε πιο κάτω τί εννοώ με τα "πάντα".

Οι πρωταγωνιστές μας είναι το αφεντικό (χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της παλιάς σχολής που αναφέραμε), ένας ημιαπασχολούμενος συνταξιούχος που μας βοηθούσε στα πρωινά (πιστός εργάτης για πολλά χρόνια του αφεντικού και της σχολής που εκπροσωπεί αλλά χωρίς γνώση της Αγγλικής ή κάποιας άλλης γλώσσας) και ο τουρίστας...

Ο τελευταίος πλησιάζει κρατώντας σακούλα αγνώστου περιεχομένου, ανυποψίαστος για το επίπεδο των υπηρεσιών που μπορούμε να του προσφέρουμε.

Το αφεντικό, υπηρετώντας την σχολή που περιγράψαμε πιο πάνω, λέει στον συνταξιούχο

"Πάρε τα σκουπίδια του ανθρώπου"

Την συνέχεια φαντάζομαι την γνωρίζετε.

Είναι η λογική συνέχεια που θα είχε κάθε συνεύρεση ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι αυτό που κρατά κάποιος άλλος είναι σκουπίδια και προσπαθεί να τον ξεφορτώσει από αυτά, ενώ εκείνος πιστεύει με κάθε ίνα της ύπαρξής του ότι είναι πολύτιμα αναμνηστικά.

Και τί μπορεί να συμβεί όταν σε αυτό το τετ-α-τετ η πολύτιμη βοήθεια της ομιλίας είναι απούσα.

Μετά από δυο τρία λεπτά "μάχης" καταφέραμε να αποσπάσουμε τον τουρίστα και την σακούλα του από τον αφοσιωμένο συνταξιούχο...

Στο σύντομο meeting που ακολούθησε αποφασίσαμε να ρωτάμε πρώτα.

7 εκατοστά...

7 εκατοστά...

Τόση είναι η διάμετρος που, για κάποιον λόγο τον οποίο δεν γνωρίζω, αποφάσισε ο κατασκευαστής ποτηριών κρασιού - ξέρετε εκείνα τα ωραία τα κολωνάτα - να δώσει στην βάση του ποτηριού.

7 εκατοστά...

Τόση είναι η διάμετρος που αποφάσισε να δώσει και ο κατασκευαστής των μικρών πλαστικών τραπεζιών για την πισίνα στις ειδικές θήκες όπου ο καθένας μας θα μπορεί να βάζει το ποτήρι του καθ' όσο απολαμβάνει τον ήλιο αραχτός στην ξαπλώστρα.

Οι δυο τους δεν πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, να συναντηθούν ποτέ...
Τα προϊόντα τους όμως ήταν γραφτό να συναντηθούν και να γνωριστούν στενά με τις ευλογίες του
αγαπητού μας τουρίστα.

Είναι ο ίδιος που μπορείτε να βρείτε σε αυτήν την παλιότερη ανάρτηση http://faultytowers4ever.blogspot.com/2010/09/blog-post_29.html  και που έχει όλα τα εχέγγυα ώστε  να συνεχίσει να μας προσφέρει λαμπρές στιγμές ιδιότυπης μεγαλοφυίας.

Αυτός λοιπόν είναι εκεί...
Στην πισίνα...
Ξαπλωμένος θέλει να απολαύσει τον ήλιο αλλά και ένα ποτήρι δροσερό ροζέ.
Το ελαφρύ αεράκι και η εύθραυστη και ελαφριά φύση του ποτηριού τον προβληματίζουν.
Αποφασίζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει την θήκη στο τραπεζάκι. Γι' αυτό είναι εκεί αλλωστε. Γι' αυτό κατασκευάστηκε...
...αλλά μάλλον για άλλον τύπο ποτηριών...

Και τότε τα 7 εκατοστά της βάσης του ποτηριού προσπαθούν να συναντήσουν τα 7 εκατοστά της θήκης του τραπεζιού.
Αλλά όταν δυο κύκλοι έχουν ακριβώς την ίδια διάμετρο μπορούν άραγε να ταιριάξουν ο ένας μέσα στον άλλο;
Μπορούν αν τους ζορίσεις λίγο.
Έτσι λοιπόν συναντήθηκαν δυο αντικείμενα που δεν έπρεπε. Πάμε να δούμε το αποτέλεσμα.
Το ποτήρι στάθηκε στην θήκη.
Δεν έσπασε όπως ίσως περιμένατε οι περισσότεροι.
Αλλά σφήνωσε...

Και δεν έβγαινε..
Τι θα κάνατε εσείς σε μια τέτοια περίπτωση; Ας καθίσουμε να το συλλογιστούμε λίγο.
Θα χύνατε κάπου το κρασί και θα προσπαθούσατε να βγάλετε το ποτήρι;
Θα προσπαθούστε να βγάλετε το ποτήρι χωρίς να χύσετε το κρασί πρώτα;
Λογικές αντιδράσεις αλλά και οι δυο με μία παράμετρο που δεν ήταν αποδεκτή από τον φίλο μας:
Το κρασί που θα πήγαινε χαμένο, λιγότερο ή περισσότερο.

Κι εδώ έρχεται το μεγαλοφυές που μόνο κάποιος σαν κι αυτόν θα μπορούσε να συλλάβει και να εφαρμόσει.

Συνεχίζει να πίνει το κρασάκι του σιγά σιγά απ' το σφηνωμένο ποτήρι σηκώνοντας όλο το τραπεζάκι, μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Μετά πάει όλο το σετάκι στον συνάδελφο στο μπαρ για να του βγάλει το ποτήρι απ' την θήκη και να παραγγείλει το επόμενο.

Ο καλλιτέχνης... 

Ιδανικές θερμοκρασίες

Ο αιφνιδιασμός και πώς να το αποφύγεις. Εκεί είναι όλο το ζουμί τελικά...

Πρέπει να είσαι πάντα "στην τσίτα", να έχεις τα νεύρα σου πάντα προετοιμασμένα και χαλαρά για να πετύχουν την απαιτούμενη ταλάντωση την κρίσιμη στιγμή και να μην σπάσουν.

Αυτήν την γνώση την κατακτάς.

Μέρα με την μέρα, βλακεία με την βλακεία.

Κανείς δεν γεννιέται έτσι. Εμείς εδώ την έχουμε. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.

Επίσης αυτό εδώ το blog είναι τεράστια βοήθεια. Άλλο να σκέφτεσαι, μόλις τρως in your face την υπέρτατη χαζομάρα, "γουστάρω, θα πάω να το γράψω" και άλλο να μένει μέσα σου και να σε κατατρώει.

Μόνο προετοιμασμένοι, υποψιασμένοι και άρτια εκπαιδευμένοι μπορούν να αντιμετωπίσουν περιστατικά σαν το σημερινό στις συνθήκες που θα σας περιγράψω.

Σκατζάρω για λίγη ώρα τον συνάδελφο στο μπαρ της πισίνας αμέσως μετά τα πρωινά.
Ησυχία...
Έξι άτομα γύρω γύρω μαζεύουν αχόρταγα ήλιο στις ξαπλώστρες. Βάζω τον "Εν λευκώ" να παίζει έτσι easy listening και πίνω την φραπεδιά έτοιμος να εξυπηρετήσω κάθε πελάτη που θα χρειαστεί.
Αυτές είναι οι συνθήκες. Ιδανικές για αιφνιδιασμό ε;

Η χαμηλών τόνων Βελγίδα (ναι, πάλι από κει) έρχεται και αφού παραγγέλνει τρια αναψυκτικά πέφτει το μάτι της στο ψυγείο και συγκεκριμένα στο ειδικό θερμόμετρο που έχουμε εκεί και μου ζητάει ευγενικά αν μπορεί να το δει.
"Τι διάολο" σκέφτομαι "στον ΕΦΕΤ δουλεύει;" αλλά μιας και το ψυγείο λειτουργεί άψογα δεν φοβάμαι και της το δίνω.
Εκείνη το παίρνει και αφού το περιεργάζεται και προσπαθεί να δει την ένδειξη με ρωτάει:
"πόσο είναι τώρα, 26- 27 βαθμοί;"

Κι εδώ φένεται ο εκπαιδευμένος, ο βετεράνος. Κάποιος άλλος τί θα έκανε σε ένα τέτοιο περιστατικό; Θα πήδαγε πάνω απ' το μπαρ και θα της έπαιρνε ίσως την θερμοκρασία με αυτό το ίδιο θερμόμετρο βάζοντάς το σε σημεία που δεν θέλω να αναφέρω...

Ο παλιός όμως είναι αλλιώς και απλώς απαντάει πως αν έδειχνε 27 βαθμούς το θερμόμετρο που μόλις βγάλαμε απ' το ψυγείο, η Κόκα Κόλα της θα είχε γίνει σιρόπι για τη φαρυγγίτιδα ενώ οι 5 βαθμοί που έδειχνε ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα ευνοούσαν το κολύμπι στην πισίνα και την ηλιοθεραπεία αν τυχόν αποτελούσαν ατμοσφαιρική ένδειξη.

    

Έχει κάποια λογική αυτή η ερώτηση;

Καλημέρα σας και καλό μήνα...
Είπαμε ήταν να μην πιάσουν οι ζέστες. Από δω και μπρος έχω την αίσθηση ότι οι αναρτήσεις θα γίνουν πιο συχνές.

Καλλίτερα όμως έτσι. Χρειαζόμαστε το χαμόγελο βλέπετε.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί παλιότερα, συνεργαζόμαστε με πράκτορες οι οποίοι αναλαμβάνουν την μεταφορά των επισκεπτών μας από και προς το αεροδρόμιο με υπερσύγχρονα πούλμαν που τα οδηγούν ευγενέστατοι οδηγοί στα όρια της υπερκόπωσης (αυτό είναι ένα άλλο θέμα άσχετο με την περίπτωσή μας).
Μια μέρα λοιπόν πριν την αναχώρησή του, ο τουρίστας μπορεί να δει σε σχετικό πίνακα, που υπάρχει στον χώρο της reception, την ώρα που θα πρέπει να είναι έτοιμος με τις βαλίτσες του μπροστά από το ξενοδοχείο για να τον αποχαιρετήσουμε εγκάρδια και να πάει στο καλό.
Βελγίδα που μας έφυγε σήμερα το πρωί (τί κρίμα), τσεκάροντας την ώρα αναχώρησής της έχει την απορία:

"Η ώρα που γράφει εδώ είναι ώρα Ελλάδος ή ώρα Βελγίου;"

Θα μου πείτε είναι λογική ερώτηση.
Και θα μπορούσε να υπάρχει και δίπλα από τον πίνακα με τις ώρες και ένας άλλος με την διαφορά ώρας που έχει η Ελλάδα με τις υπόλοιπες χώρες, όπως επίσης και ένας ακόμη με τις ημερομηνίες αλλαγής από την θερινή στην χειμερινή ώρα και τούμπαλιν, καθώς  και ένα κομπιουτεράκι έτσι πρόχειρο για να μπορεί ο καθένας να κάνει με την ησυχία του τους υπολογισμούς που πρέπει για να καταλήξει στην ώρα αναχώρησης και ... τελικά να χάσει το λεωφορείο...

Η αποκαθήλωση της ΑλφαΒήτας!

Σαν να αργήσαμε λίγο  - αυτήν την αίσθηση έχω.
Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
Τόση ξεραΐλα πια!
Λες, λέω, τώρα που αποφάσισα να αφήσω παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές να μείνω χωρίς θέμα...

Μα όχι. Ίσως ο καιρός μέχρι τώρα να παραήταν δροσερός και η σκέψη τους δεν αποφάσιζε, όπως άλλες φορές έτσι ζαλισμένη από την ζέστη, να τραβήξει σε δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν και στις ηλίθιες απορίες, που είναι και το ζητούμενο τελικά εδώ πέρα.

Για να δούμε λοιπόν ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την αλφαβήτα μας.

Ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης όλων των ξένων επισκεπτών μας είναι η δεδομένη δυσκολία της γλώσσας μας. Λογικό. Άλλα γράμματα, περίπλοκο συντακτικό, ζόρικα τα πράγματα. Οι περισσότεροι,απ' ότι λένε, θέλουν να κάνουν την προσπάθεια να μάθουν να λένε δυο κουβέντες πέρα από την "καλαμέρο" και την "καληνύστα" (ξέρετε πού αντιστοιχεί η κάθεμιά έτσι;). Αγοράζουν λοιπόν τα περίφημα βιβλιαράκια Ελληνο - Τάδε διάλογοι και με περηφάνια αναγγέλουν την έναρξη της προσπάθειας (που συνήθως τελειώνει άδοξα μετά την πρώτη σελίδα).

Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η συμπαθέστατη νεαρά επισκέπτριά μας απόλυτα λογική κατά τ' άλλα και με δείγματα συγκροτημένης σκέψης. Αυτά μέχρι χθές. Όταν και αρχίζοντας την συνήθη συζήτηση για το θέμα αυτό θέτει την ερώτηση που της χάρισε την τιμητική θέση της πρώτης καταχώρησης για το 2011: 

"Τα παιδιά στην Ελλάδα όταν πρωτομαθαίνουν να διαβάζουν μαθαίνουν κατ'ευθείαν το Ελληνικό Αλφάβητο;"
...
...
(Τα αποσιωπητικά περιγράφουν την αμήχανη σιωπή που μεσολάβησε μέχρι ο συνάδελφος να της απαντήσει: "Όχι μαθαίνουν πρώτα το Κινέζικο για να τους φανεί το Ελληνικό πιό εύκολο μετά")

Λόλα κοίτα ένα μήλο!

Άντε να ξεκινάμε σιγά σιγά...

Εδώ είμαστε και πάλι...
Τί, νομίζατε ότι τα παράτησα; Όχι βέβαια.
Εδώ, παρέα θα περάσουμε τους επόμενους μήνες, ελπίζω με πολύ γέλιο.
Η έμπνευση και οι ιστορίες θα έρθουν - είμαι σίγουρος μιας και η εμπειρία μου δείχνει πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν λογικό ό,τι πιο παρανοϊκό και πάντα, για κάποιο άγνωστο λόγο, πολλοί από αυτούς θα έρχονται εδώ. Κοντά μου. Τους τραβάω σαν τον μαγνήτη. Όπως η λάμπα τις πεταλουδίτσες. 
Ο δικός τους άνθρωπος.
Ο δικός τους receptionist, που γεννήθηκε για να τους ακούει προσεκτικά και να διαδίδει το μεγαλείο της σκέψης τους.
Σε λίγες μέρες θα υποδεχθώ τους πρώτους μας επισκέπτες. Θα περιμένω με λαχτάρα την κοτσάνα, την ανοησία, την σαχλαμάρα που θα μου πουν. Και την επόμενη στιγμή θα αποτελεί ακόμη μια ανάρτηση εδώ. Για σάς.
Θα τα λέμε...