Καλά τί νομίζατε;
Μήπως ότι θα σας έγραφα ιστορίες μόνο για τους επισκέπτες μας;
Ότι εμείς εδώ, ζώντας και δουλεύοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν θα κυλούσαμε;
Ότι εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αξίζει μια έστω αναρτησούλα εδώ μέσα;
ΛΑΘΟΣ!
Κι εγώ είμαι εδώ για να σας μεταφέρω και αυτά τα περιστατικά. Όταν οι συμπεριφορές, οι ατάκες, οι μαλακίες απ' όποιον κι αν προέρχονται μπορούν να κάνουν κάποιον να γελάσει, αποκτούν αυτόματα θέση εδώ.
Για πάμε λοιπόν και στα δικά μας...
Η παλιά σχολή στον χώρο μας είχε μια φιλοσοφία, μια άποψη ότι είναι καλό να ψυχολογείς τον πελάτη και, αν είναι δυνατόν, να του προσφέρεις αυτό που θέλει πριν καν να το ζητήσει.
Μιλάμε για τα πάντα και όχι μόνο την αυτονόητη ποιότητα παροχής υπηρεσιών, όπου όλα είναι οργανωμένα ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες του επισκέπτη κλπ κλπ. Θα δείτε πιο κάτω τί εννοώ με τα "πάντα".
Οι πρωταγωνιστές μας είναι το αφεντικό (χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της παλιάς σχολής που αναφέραμε), ένας ημιαπασχολούμενος συνταξιούχος που μας βοηθούσε στα πρωινά (πιστός εργάτης για πολλά χρόνια του αφεντικού και της σχολής που εκπροσωπεί αλλά χωρίς γνώση της Αγγλικής ή κάποιας άλλης γλώσσας) και ο τουρίστας...
Ο τελευταίος πλησιάζει κρατώντας σακούλα αγνώστου περιεχομένου, ανυποψίαστος για το επίπεδο των υπηρεσιών που μπορούμε να του προσφέρουμε.
Το αφεντικό, υπηρετώντας την σχολή που περιγράψαμε πιο πάνω, λέει στον συνταξιούχο
"Πάρε τα σκουπίδια του ανθρώπου"
Την συνέχεια φαντάζομαι την γνωρίζετε.
Είναι η λογική συνέχεια που θα είχε κάθε συνεύρεση ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι αυτό που κρατά κάποιος άλλος είναι σκουπίδια και προσπαθεί να τον ξεφορτώσει από αυτά, ενώ εκείνος πιστεύει με κάθε ίνα της ύπαρξής του ότι είναι πολύτιμα αναμνηστικά.
Και τί μπορεί να συμβεί όταν σε αυτό το τετ-α-τετ η πολύτιμη βοήθεια της ομιλίας είναι απούσα.
Μετά από δυο τρία λεπτά "μάχης" καταφέραμε να αποσπάσουμε τον τουρίστα και την σακούλα του από τον αφοσιωμένο συνταξιούχο...
Στο σύντομο meeting που ακολούθησε αποφασίσαμε να ρωτάμε πρώτα.
