Μετά από χρόνια κοπιώδους προσπάθειας για την όσο το δυνατό καλλίτερη εξυπηρέτηση των επισκεπτών μας έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα σεβαστό αριθμό φίλων, πια, οι οποίοι επιστρέφουν στο φιλόξενο ξενοδοχείο μας κάθε χρόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.
Αρκετοί από αυτούς, σε κάποια ανέλπιστη κρίση ευφυίας, σκέφτηκαν πως είναι πολύ πρακτικό να αφήνουν κάποια βαλίτσα με τα καλοκαιρινά τους (ξέρετε, πετσέτες, σαγιονάρες, βατραχοπέδιλα κλπ) σε εμάς αφού έτσι κι αλλιώς πάλι εδώ θα επιστρέψουν και στην χώρα τους σίγουρα δεν πρόκειται να τα χρειαστούν.
Εμείς, ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους, δημιουργήσαμε έναν αποθηκευτικό χώρο ειδικά για τον σκοπό αυτόν.
Ένας λοιπόν από αυτούς, επιστρέφοντας και φέτος το καλοκαίρι στο αγαπημένο του μέρος και μετά τις απαραίτητες μπυρίτσες για να εγκλιματιστεί, μου ζητάει την βαλίτσα που του φυλάξαμε.
Ψάχνοντας όμως δεν κατάφερα να βρω κάποια με το όνομα το δικό του ή της γυναίκας του, κάποιο σημάδι τέλος πάντων που να δείχνει αυτόν σαν ιδιοκτήτη.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο μπαρ του εξηγώ πως δεν βρίσκω κάτι και τον ξεβολεύω ώστε να έρθει να κοιτάξει ο ίδιος.
Μπαίνοντας στον χώρο αναγνώρισε αμέσως τα πράγματά του και τα πήρε απ'το ράφι.
"Τι διάολο" σκέφτηκα "τόσο στραβός είμαι και δεν τα είδα" και έτσι για να μου φύγει η αμφιβολία του ζητάω να τσεκάρω την ετικέτα η οποία γράφει:
Ξενοδοχείο "xxxxx"
Πόλη "xxxxx"
Χώρα "Greece"
Με συγκαταβατικό ύφος και με την ήρεμη φωνή ανθρώπου που έχει πια παραιτηθεί του εξηγώ εκεί, στο ημίφως της αφιλόξενης αποθήκης, ότι το μέρος που βρίσκεται η βαλίτσα το γνωρίζουμε από την στιγμή που την άφησε. Τον ιδιοκτήτη της όμως δεν θα μπορούσαμε να τον ξέρουμε.
Και για να προλάβω όσους σπεύσουν να τον δικαιολογήσουν πως δήθεν είχε ξεμείνει η ετικέτα στην βαλίτσα από το ταξίδι, ο ίδιος μου απολογήθηκε πως την έγραψε πριν μας την παραδώσει και από συνήθεια έγραψε ότι γράφει στο αεροδρόμιο για την περίπτωση απώλειας.
