Marlboro

Αφού στην βράση κολλάει το σίδερο συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο post για σήμερα.

Πρωταγωνίστρια μία από τις κυρίες των 55+ που μνημόνευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία αυτήν την φορά κινήθηκε σε άλλο πεδίο δόξας - πιό τυπικό και χαρακτηριστικό για την προέλευσή της (Βέλγιο).

Λίγο πριν την έξοδό τους για βραδυνό με πλησιάζουν στην reception και η μία από αυτές, εκείνη με την πιό χαρακτηριστική Βέλγικη προφορά και φυσιογνωμία, με ρωτάει:

"Μπορώ να κάνω μια ερώτηση; (...) Ξέρω ότι υπάρχουν τριών ειδών Marlboro. Ποιά να αγοράσω για τον σύζυγό μου (ξέρετε, αυτόν απ' το skype);"
...
Με την υπομονή που χαρακτηρίζει μόνο τους πιό ευσυνείδητους υπαλλήλους ψυχιατρικής κλινικής, της απαντώ πως δυστυχώς δεν γνωρίζω τον σύζυγό της τόσο καλά ώστε να ξέρω ποιά τσιγάρα θα του άρεσαν περισσότερο.
"Τί τσιγάρα καπνίζει;" την ρωτάω μήπως και την βοηθήσω.
"Marlboro, τα κανονικά" μου απαντάει με μια νιρβάνα στο βλέμμα.
...
...
"Γιατί δεν του αγοράζετε Marlboro κανονικά; Θα ήταν μια ωραία έκπληξη και πιστεύω πως θα του αρέσουν αφού αυτή είναι η μάρκα του."
"Αυτό θα κάνω. Ευχαριστώ."
"Καλό δείπνο να έχετε" (μόλις καταστρέψατε το δικό μου).

Password

Τώρα που έπιασα δουλειά θα σας τα δώσω μαζεμένα.

Λοιπόν, το θέμα μας αυτή την φορά έχει να κάνει με την εξοικείωση των λίγο μεγαλύτερων ηλικιακά με τις νέες τεχνολογίες και τις προσφερόμενες από αυτές υπηρεσίες.
Και αν στην χώρα μας οι των 55+ αποφεύγουν τα πολλά πολλά (κι εδώ που τα λέμε ίσως να κάνουν και καλά αφού αν περπατάς σε άγνωστα μονοπάτια και δεν τό 'χεις μπορεί και να εκτεθείς), οι συνομήλικοί τους Βορειο-δυτικο-ευρωπαίοι, έχοντας γνωρίσει νωρίτερα από εμάς όλα αυτά τα σύγχρονα θαύματα, έχουν την απαραίτητη οικειότητα... ή νομίζουν πως την έχουν.

Δύο κυρίες από το Βέλγιο (...) και από την εν λόγω ηλικιακή ομάδα, εφοδιασμένες με laptop (το οποίο φυλάνε σε ένα απίστευτο καρω-εμπριμέ κάλυμμα) κατεβαίνουν στο lobby μετά από το πρώτο τους πρωινό κοντά μας και προσπαθούν να μιλήσουν μέσω skype στους ευτυχείς συζύγους.
Προφανέστατα όμως οι γνώσεις τους περί internet και networks περιορίζονται στο double click στο μπλε εικονίδιο με το S που κάποιος φόρτωσε στο desktop και μετά στην επιλογή "video call" αφού επιλέξουν το όνομα του συζύγου.
Από πού προκύπτει τόση σιγουριά; Μα από την συζήτηση που ακολούθησε τις αποτυχημένες προσπάθειές τους να συνδεθούν:

"Γεια σας"
"Γεια σας"
"Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση; (οι Βέλγοι πάντα έτσι ξεκινάν την ερώτησή τους). Στην Ελλάδα χρειάζεται κάποιος κωδικός για να συνδεθούμε στο skype;"
"Δεν χρειάζεται κωδικός για το skype αλλά για να συνδεθείτε με το internet μέσω του network του ξενοδοχείου."
"Μα δεν θέλουμε να συνδεθούμε στο internet, στο skype θέλουμε να συνδεθούμε!"
...
...
... Please don't hung up until you listen the busy tone...  

Happy hour

Πόσος καιρός πάει που τα είπαμε τελευταία φορά αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες...
Ελπίζω να μην απογοητευτήκατε τόσο από την αναμονή και να σας αποζημιώσω λιγάκι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι άλλες προτεραιότητες υπήρχαν στην ζωή όλων μας τους τελευταίους μήνες.

Πρώτα απ' όλα φυσικά η αγωνία για το μέλλον της χώρας μας η οποία, ευτυχώς, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, είχε αίσιο τέλος για όλους τους υπόλοιπους εκτός από εκείνους που ψήφισαν... Μαζί με τους ανά τον κόσμο τραπεζίτες, την Άνγκελα και το παρεάκι στις Βρυξέλλες, ανάσαναν με ανακούφιση και οι θαρραλέοι τουρίστες, που πήραν το ρίσκο να μας επισκεφθούν με τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν σε δυσάρεστες καταστάσεις, χωρίς χρήματα και φαγητό (όχι ότι τώρα έχουν λεφτά ή ότι τρώνε εδώ που έρχονται), σε μια χώρα με πρωθυπουργό τον τρελο-Άλεξ και τους ρακένδυτους ντόπιους να τους κυνηγάνε για να πάρουν τα όργανά τους ώστε να τα πουλήσουν και να "πληρώσουνμισθούςκαισυντάξεις" (από δω και μπρός νομίζω πως πρέπει να αποτελούν μία λέξη).   

Μετά είχαμε την παραλίγο επανάληψη του έπους του Καραγκούνη (άπαιχτο tweet στον αγώνα με την Τσεχία "ο Καραγκούνης είναι ο μόναδικός παίχτης που χτυπάει στο κεφάλι και σηκώνεται κουτσαίνοντας"). Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε την υπέρβαση απέναντι στους αντιπαθητικούς αλλά έπρεπε να υποστούμε και την εικόνα της Μέρκελ να πανηγυρίζει με εκείνο το ταγεράκι, το σχεδιασμένο από Ανατολικογερμανούς για Ανατολικογερμανούς...

Κι έτσι όλα κι όλοι επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Έτσι και στο ξενοδοχείο μας... Οι τουρίστες ξανάρχισαν τις ανοησίες τους κι εγώ θα ξαναρχίσω να τους κάνω ρόμπα!

Πάμε λοιπόν...

Happy hour. Ανά τον κόσμο τα μπαρ χρησιμοποιούν το κολπάκι αυτό για να προσελκύσουν πελάτες τις ώρες που παρατηρείται έτσι μια πτώση στην κίνηση. Το έχουμε υιοθετήσει λοιπόν και στο δικό μας μπαράκι αλλά το περιορίζουμε μόνο για τα εξωτικά μας cocktails προσφέροντας δύο στην τιμή του ενός. 

Απλή δεν φαίνεται η προσφορά μας;

 Παραγγέλνεις 2 πληρώνεις 1.

Ούτε ψιλά γράμματα, ούτε παγίδες για τον αφελή πελάτη, ούτε κρυφοί όροι.

Αυτά για τους υπόλοιπους. Η κυρία εκ Βελγίου ορμώμενη (τί διάολο πίνουν εκεί πέρα) θεώρησε σωστό να τα ξεκαθαρίσει περισσότερο για χάρη και της παρέας της (άλλες δύο Βελγίδες). 

Η ερώτησή της λοιπόν ήταν αν τα δύο ποτά πρέπει να τα πιει το ίδιο άτομο για να ισχύσει η προσφορά ή αν μπορούν να τα πιουν δύο άτομα...

Μετά από την εξήγησή μας ότι θα ήταν πρακτικά δύσκολο να γυρνάμε στα τραπέζια για να ελέγχουμε τί πίνει ποιός και να χρεώνουμε ανάλογα, οπότε ναι, μπορούν δύο άτομα να πιουν δύο cocktails και να πληρώσουν το ένα, αφήνει ικανοποιημένη τις άλλες δύο να παραγγείλουν. 

Μόλις όμως εκείνες παραγγέλνουν τα cocktails που διάλεξαν (διαφορετικό η κάθε μια), πετάγεται πάλι η διαπραγματευτής (που δεν έχει παραγγείλει ούτε σκοπεύει να πιει cocktail) και με την σιγουριά του ειδήμονα λέει:

"Όχι πρέπει να παραγγείλετε το ίδιο για να πληρώσετε ένα αντί για δύο!"

Και ο μπαρμαν με τα νεύρα τσατάλια:

"Μπορείς να μην μιλάς και να μας αφήσεις να κάνουμε την δουλειά μας;"  

Γειά μας...